NETTIE

Maar de onrust bleef…..ik moet met iemand praten die objectief tegenover staat. Oh…wat miste ik op dat moment mijn vriendin die een of twee jaar eerder was overleden, Nettie…niet dat we dagelijks, wekelijks of zelfs maandelijks elkaar zien of treffen, nee…we zagen elkaar eigenlijk maar eens per jaar als de belasting papieren teruggebracht werden, en dan nog niet eens privé…we waren met meer personen aanwezig. En toch…was zij mijn eerste vriendin en mijn laatste vriendin hier in Nederland, in die geest zoals wij verbonden waren. Als weegschalen met maar een dag verschil van elkaar, kunnen we elkaar goed inschatten hoe de situatie is van onze leven met onze partners. Zij was de enigste persoon tegen wie ik alles kan vertellen, over Alex, mezelf en ons huwelijk, we hebben zoals het spreekwoord zegt, een halve woord nodig om een heel gesprek te voeren. OK, Nettie…tot gauw…het is weer bijna Libra-dag, dan gaan we op jouw proosten met Meta en Geesje.

Maar mijn onrust blijft, en ik moet het kwijt…anders word ik gek van de stress, de emotie is helemaal totaal los, om alles kwam er een huilbui en ruzie…ik hield er niet meer uit……………..

Ik bleef onrustig voelen van ontevredenheid over mijn huwelijk en Alex, ik moet gewoon met iemand praten die ons beiden kennen, maar objectief ertegenover staat. Gezien Nettie er nier meer was, belde ik mijn fitnessvriendin op, en aan de telefoon mijn hartje uitgehuild en mijn man vervloekt en verweten. Haar wijze woorden hadden mij een beetje gekalmeerd en de dagen die daarop volgde waren een soort “staakt het vuren”in huize Alexander. Tot op zekere dag mijn man tegen mij zei dat hij naar de dokter wilde gaan, want hij had toch zo’n pijn op zijn borst. Verbaasd keek ik hem aan, hij naar de dokter uit zichzelf? Normaal gesproken moest ik met paard en wagen hem naar de dokter brengen so to speak…Ik keek hem boos aan, want het kwam mij ongelegen om mee te gaan….Nee, zei hij…je hoeft niet mee te gaan, ik kan wel zelf….Nou, zei ik gepikeerd, dat wordt ook eens tijd, en schonk hem geen aandacht meer.

Voordat ik in de gaten had waren er uren verstreken, en hij was nog niet thuis, en net toen ik hem wilde bellen hoorde ik hem thuis komen, boos wilde ik hem verwijten waarom hij mij niet belde dat hij zo laat zou komen, maar ik schrok van zijn gezicht….het was asgrauw en van pijn vertrokken, met moeite kreeg hij een paar woorden uit zijn mond, hij moet met spoed naar de spoedopname gaan en mag eigenlijk niet zelf naar huis rijden, hij had in de laatste twee maanden na het bekendmaking van Mr. P verschillende hartinfarcten en tia’s gehad zonder dat we het merkten…We belden mijn zus op. die met haar man als de bliksem kwamen en ons naar het ziekenhuis brachten. Mijn man was al die tijd ernstig ziek vandaar dat er geen reactie van hem kwam over mijn alter ego. En ik….ja, ik…stuk egoïst…dacht dat hij alleen de aandacht voor zichzelf wilde hebben. Hij had de fut en kracht niet om het te verwerken, laat staan mij te troosten…hij ging behoorlijk ziek het ziekenhuis in en na 3 weken en 2x gedotterd te zijn mocht hij naar huis…zieker dan voorheen, en hij bleef sindsdien sukkelen met zijn gezondheid.

Ondanks de term het zwakke geslacht, ben ik in huize Alexander het sterke geslacht. Nog even, en dan zijn wij bij het heden….

Word vervolgt…..LEVEN MET MR.P.