ALEX, MIJN WEDERHELFT

En Mr. P. zelf? Die achterbakse creatuur…hij was niet tevreden met hele situatie, want het gaat niet zoals hij wilde…..hij stookte voor de verandering mij op, en ik trapte in. Ik werd ongeduldig, behoorlijk ongeduldig tegenover Alex….alles, maar dan ook alles wat hij deed irriteerde mij mateloos en hij ook. We werden behoorlijk grof tegen elkaar zonder dat we beseften hoe kinderachtig en achterlijk wij aan het doen waren…Maar het kwetsende is dat hij mij sinds het bericht van Mr. P. helemaal niets daarover zei, niet tegen mij, nie tegen de kinderen of wie dan ook die in kontakt met mij hebben. Hij zweeg Mr.P dood, geen woord over dat gedrocht…Mr.P. bestaat niet wat Alex betreft.

En Mr.P.??? ondanks zijn reputatie als agressief te zijn, is hij toch in veel gevallen netjes rustig geweest, en met mij, de andere “Alter ego”  veel rekenschap gehouden…..of niet dan? Vroeg hij er smalend aan toe. Was het niet zo dat ik doordat ik mijn rechterarm niet kan gebruiken door zijn toedoen, lekker verwend werd met de wekelijkse kapper? Kom, zei hij…schei nu uit met dat zielig en beledigd te doen, kijk maar liever goed naar je man, je bent zo met je zelf bezig, stuk egoïst, dat je niet in de gaten hebt dat je man ernstig aan het vergaan is.  HUH…Net alsof hij het beter wist dan ik in die paar weken die hij bij ons is  gaan nestelen… dacht ik op dat moment…En ik ben het zat van de laatste jaren dat er met Alex altijd wat mankeerde….IK HEB ER GENOEG VAN……schreeuwde ik in de auto op weg naar huis. Mijn stem sloeg over en voor een half uurtje of zo kon ik niet praten.

Ach…zei ik, als je over een egoïst hebt, dan is het mijn man, inderdaad ziet hij er niet zo florissant uit, en klagen doet hij de hele dag, ik kan er niet meer horen zei ik boos, meer op mijn man dan op dat gedrocht. Ik was zo boos omdat hij niks zei van het bestaan van Mr. P. Ik was zo gekwetst en boos dat ik hem in de auto op weg naar huis verweet dat hij mij nog niet eens “gunde om ziek”te zijn…Wat een idiote redenatie was het nietwaar? Iemand ziek gunnen…nee, dat doe je toch niet?? Maar ik bedoelde dat hij mij niet een woord of gebaar van troost gaf. IK was boos en heel erg teleurgesteld in alles, in het bijzonder in mijn man. Mijn toeverlaat …dacht ik nog smalend, en ik liet me meesleuren in de neerwaartse spiraal…tja…wat heb ik nog te verliezen? Ik heb, volgens de knappe koppen een jaar of 5 na dato dat ik waarschijnlijk in een rolstoel zal belanden, of dement en mensonterend afhankelijk, kwijlend, brabbelend en onverzorgd zal zijn. Ik liet me zonder protest of tegenwerking met mijn alter ego mee naar beneden glijden alsof je vanuit een hele hoge achtbaan naar beneden glijdt. Griezelig en spannend tegelijk. Zou het niet heerlijk zijn om nu de wereld te verlaten? Ik zie er nog redelijk goed uit en met wat make up mooi in de kist liggen. "Kijk, hoorde ik mijn zusje zeggen....ziet ze er niet mooi en vredig uit? Haar vlekjes op het gezicht zijn ook verdwenen, dat had ze toch zo lang verlangd om een mooie gave huid te hebben  en kijk dan eens,...hoe gaaf en vlekkenloos ziet ze eruit.......Ik liet me lekker weg dromen dat ik in een kist lag naar het crematorium...Het zou niet gek zijn......wat heb ik eigenlijk nog te verliezen? Toen ging mijn Nokia….Oma???….................dat was Randy…..mijn kleinzoon….Randy....schreeuwde ik wakker....zit niet te aan te stellen....zei mijn man geirriteerd......we reden in stilte terug naar huis....

Word vervolgt……NETTIE