Dat is bij iedere
huwelijk……maar bij ons was het net of we de duivel zelf op logeren hadden. De spanning is letterlijk te voelen,
we liepen allebei op eieren en je hoefde maar een zuchtje te laten, was al een
reden te veel om daar woorden over te hebben en in een knallende ruzie te
eindigen…het was een ondraagbare toestand. Zelfs in de vakanties waren er
altijd een of ander reden die in een ruzie eindigden. En ik heb toen verkondigd dat ik nooit meer
op vakantie zou gaan. Toch hadden we een poging gedaan om mee te gaan met de
Chinese club, om de grote China Avontuur mee te maken, om China nog te kunnen zien
voordat de grote Dam werd gebouwd. Een geluk bij een ongeluk, door al die
spanningen en ruzies; dat kon ook niet anders, was Alex……het sterke geslacht,
bezweken aan al die spanningen en kreeg 2 weken voor het vertrek een
hartinfarct, met een verbod tot reizen
van de cardioloog. Ik was aan één
kant opgelucht, maar erg bezorgd over de infarct. Door al die drukte, zag ik
helemaal niet dat ikzelf niet in orde was, maar ik merkte wel dat ik minder en
minder kon bewegen met mijn rechter arm, ik kon niet meer föhnen, niet roeren met
koken en deed veel met links, maar ook
dat ging op een gegeven moment niet meer. Ik merkte bij het lopen dat mijn
rechterarm niet “meedeed”met zwaaien, ik had veel last had van hoofdpijn, wat
ik voorheen nooit had. Ik waaide al die dingen weg, want in die tussentijd, in
2003 had Andre, onze zoon uitslag van de onderzoek gekregen dat hij Kanker had.
Angst, paniek en verdriet doen rare dingen, en zo deed ik. Al die jaren die ik
vol spanning en ruzie leefde kwam eruit als braaksel die heel lang in mijn keel
zat om uit gekotst te worden, en dat deed ik ook……ik verweet Alex dat het zijn
schuld was dat Andre kanker had omdat hij naar mijn mening, altijd aan Andre
ergerde vanwege dezelfde lelijke karaktertrekken die zij beiden hebben, en dat
botste altijd, en boos ging ik naar Andre toe….Alex alleen thuis laten zonder te
vragen hoe hij als vader het voelde dat zijn zoon kanker had…per slot van
rekening is Andre ook zijn kind…toch? In paniek belde hij onze dochter op die
in Utrecht woonde, die op haar beurt hals over kop naar huis reed. Wat raar is
het toch….dat een ziekte als kanker het hele gezin bij elkaar bracht…dat waren
zulke dierbare momenten die zelden gebeuren vanwege onze individuele
opvattingen. Als moeder en vrouw ben ik de spil, maar in dit geval ben ik even
machteloos als een toeschouwer van een dramaspel…ach-ach…wat doe ik weer
dramatisch……een van de dingen waar Alex niet zo leuk vindt, hij is zo heerlijk
nuchter en tja…… hoe zal ik het zeggen…zo, ach soedahlah…..zeggen wij
Indischen…..Het zij zo…..kunnen we toch niks aan doen….verder adem halen…Alex
ten voeten uit….
Wordt vervolgt……..SLECHTE TIJDEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten